Blogs

I love doctors

Vooral dankzij enkele dokters kan ik deze blog schrijven. Ik ben hen zeer dankbaar dat zij hun, in ervaringsdeskundige kringen regelmatig vervloekte, biomedische model op mij hebben toegepast. Ik was namelijk op mijn negenendertigste nog niet toe aan de achteruitgang van mijn leven, terwijl mijn lijf net deed alsof Magere Hein had aangebeld.

Wie heeft er nu een beperking?!

Hoe begin je een blog met een pakkende zin? De meesten op deze website doen dit zeer goed door iets pakkends over zichzelf te schrijven;  een ‘bouwfoutje’ of ‘liggend op een endoscopietafel in verband met een chronische ziekte’. Nu heb ik geen opvallende bouwfoutjes aan mijn lijf en ook geen chronische ziekte. Maar, net zoals iedereen heb ik ook mijn beperkingen. Alleen om nu te beginnen met ‘ik loop uit angst voor duiven soms 3 blokken om’ doe ik niet, eigenlijk vind ik dat ook een klein beetje gênant. Gek eigenlijk, waarom durven de anderen dit dan wel? Wie heeft er hier nu een beperking?

Diarree, chronische ziekte en waardigheid: De onderzoeker als ervaringsdeskundige

Daar lig ik dan, naakt op bed van de Endoscopie-afdeling met uitzicht op het Oosterpark. Enkel het standaard witte handdoekje (waarom juist wit?)- die mij bedekt, maar mijn benen niet volledig omsluit, een gênante kier openlatend. Elke keer neem ik mij voor om tegen de verpleegkundige te zeggen: hebben jullie alsjeblieft iets anders? Een ochtendjas die vanaf de zijkant open kan? Of desnoods andere, grotere handdoeken die je hele lichaam bedekken, en waarop de diarreevlekken die onvermijdelijk nog zullen komen, niet zo duidelijk te zien zijn? Want hoewel ik mijn darmen al meer dan twintig keer heb geledigd afgelopen nacht, zal ik onvermijdelijk nog een aantal keer met klein handdoekje en al naar het gedeelde toilet moeten rennen, wetende dat een ongelukje inderdaad in een wel erg zicht- en hoorbaar hoekje zit. En dan moet het darmonderzoek nog beginnen(!) 

In gesprek

Marilyn Monroe hangt aan de muur, naast een prachtig portret van Beau (*) zelf. Ik zit op een bank vol kussens en knuffels, Beau zit tegenover mij. Beau heeft jaren blogs geschreven voor de  zorgorganisatie waar wij allebei aan verbonden zijn: zij als cliënt, ik als medewerker. Blogs met humor, beschouwingen, hier en daar een scherp randje; en vooral een hele hoop kennis over hoe zorg in Nederland aangeboden wordt. Beau omschrijft de zorg vaak als een systeem, met vaststaande protocollen, regels en flexmedewerkers. Een systeem waarin zij zich soms verloren voelt!

Vlaming zet kwartiermaken opnieuw en met kracht op de agenda

Ja, ik ben van kwartiermaken. (..) Misschien kan de lezer van deze blog begrijpen hoe blij ik ben met de recente verschijning van het robuuste boek van Peter Dierinck, een boek dat voor minstens de helft gaat over hoe hij kwartier maakt - vanuit de inrichting èn als ambulante hulpverlener. In dit boek met de hoopvolle titel 'Hoop verlenen' pleit hij voor meer participatie en inclusie en voor een centrale rol voor de begrippen 'Herstel' en 'Kwartiermaken'.

Beleid in de praktijk

Op 1 januari 2015 is de ‘Wet banenafspraak en quotum arbeidsbeperkten’  (ook wel bekend als de  Quotumwet) geïntroduceerd. Doel van deze wet is om arbeidsparticipatie van mensen met een arbeidsbeperking te vergroten. Het klinkt mooi, maar hoe verloopt de uitvoering van zo’n wet nou in de praktijk? 

Even wennen

Wie voor het eerst met mij kennismaakt, moet even wennen. Mijn armen zien er anders uit. Ze zijn korter dan normaal. Mijn ellebogen buigen niet en mijn polsen krijg ik niet recht. Bouwfoutje.

Begrip

Als Nederlander met een Aziatische tint krijg ik weleens te maken met discriminatie. Dit is dan bijna altijd van onbekenden en zeker niet altijd opzettelijk. De mensen die wel openstaan voor een gesprek merken al gauw dat ik eigenlijk gewoon ‘normaal’ Nederlands ben.

Erbij horen? Of toch niet?

Werken zonder Wajong met arbeidshandicap is (on)mogelijk

Vol spanning open ik een e-mail van een bedrijf waar ik gesolliciteerd heb.
Eigenlijk ben ik niet echt op zoek naar werk, maar toch…
Ik vond deze vacature speciaal voor mensen met een arbeidshandicap. Twee dagen werken naast mijn onderneming, dat zou niet verkeerd zijn.