Het was bij de start van de bijeenkomst over het fantastische WHO World Report on Disability, in oktober 2011, dat ik Tom Shakespeare sprak. We spraken over zijn werk in Geneve, mijn werk hier en de situatie in Nederland. Ik vertelde over ons onderzoek naar het persoonsgebonden budget en de betekenis daarvan voor eigen regie en empowerment, en hoe de politiek daar een en andermaal doorheen walste.
We hebben net ons onderzoek naar het persoonsgebonden budget, eigen regie en empowerment afgerond. Agnes van Wijnen, Mark Janssen en ik. (...) Hier wil ik iets naar voren brengen over de onderzoeksmethode. Hoe kwamen we van die gegevens tot analyses en conclusies?
Halverwege je onderzoek wordt je onderzoeksobject afgeschaft: dat was me in 33 jaar onderzoek niet eerder overkomen. Maar het gebeurde wel in ons onderzoek naar de betekenis van het PGB voor empowerment en zelfregie.
Sinds een paar maanden ben ik lid van een sportschool. Ik heb lange tijd getennist, maar dat is al lang geleden en ik wilde weer iets aan sport doen. Voor mij is de sportschool een kennismaking met een totaal nieuwe wereld.
Ongeveer een jaar geleden begon ik aan het onderzoek ‘Thuis in de gemeente’. Een onderzoek waarin mensen met een verstandelijke beperking niet alleen de rol van respondent, maar ook van interviewer hebben.
Gedurende de dag wisselen we voortdurend van rol. Soms vervullen we één rol, soms meerdere tegelijk. Soms zijn het rollen voor een lange periode, soms zijn ze van korte duur. Deze rollen geven ons een identiteit, als broer of zus, vriend of vriendin, vrijwilliger, collega, buurman of buurvrouw.
Veel mensen vinden niet fijn om afhankelijk te zijn. Maar wanneer is afhankelijkheid eigenlijk erg?
Disability Studies is een interdisciplinair onderzoeksveld. In mijn project bestudeer ik disability vanuit een antropologisch perspectief. Antropologisch onderzoek wordt vooral door kwalitatieve methoden gekenmerkt. Binnen Disability Studies staat Participatory Action Research (PAR) centraal. De doelstelling van onderzoek is dus niet alleen maar om kennis te verzamelen, maar ook om veranderingen teweeg te brengen.
Stel dat ik je op een kop koffie zou trakteren. Je zou dit waarschijnlijk in dank aannemen. Maar de volgende keer dat wij koffie gaan drinken, zou jij vermoedelijk de rekening betalen. Door deze uitwisseling gaan we een sociale relatie aan en als we elkaar vaker zouden uitnodigen ontstaat er mogelijk een vertrouwensrelatie tussen ons. Sociale wetenschappers noemen dit proces reciprociteit; het gaat dus met andere woorden om wederkerige uitwisselingsprocessen.