WK

Er is toenemende aandacht voor participatief onderzoek: onderzoek waarin door mensen met en zonder een beperking wordt samengewerkt. Ingegeven en ondersteund door de slogan ‘Nothing about us, without us’ wordt inclusieve samenwerking ook steeds meer als voorwaarde gesteld door subsidieverstrekkers. (...) Om als onderzoeker door een andere onderzoeker te worden bevraagd op deze samenwerking, die vaak een zoektocht is, blijkt voor alle partijen spannend.

Noem het een legende, noem het een fabel, maar voor mij is er geen raker verhaal dan dat van de raaf en de wolf. De majestueuze, krachtige en weergaloze verschijning van de wolf, representeert kracht, loyaliteit, vrijgevigheid, goede communicatie en het bewustzijn van het belang van sociale verbanden. De raaf lijkt soms, in mijn ogen geheel onterecht, in de schaduw van de wolf te staan. Hij lijkt minder krachtig en tot minder in staat, maar laat zijn kleine postuur je niet van de wijs brengen. Er is bijna geen intelligenter dier op aarde en wie niet sterk is...

Hoe afhankelijk ben ik eigenlijk van de steun van anderen? Voordat ik met mijn onderzoek begon, had ik mij die vraag nog nooit gesteld. Maar dit is veranderd sinds ik regelmatig mensen met een verstandelijke beperking interview over hun ervaringen met de begeleiding bij zelfstandig wonen. 

Toen ik werd gevraagd voor het schrijven van dit gastblog, kreeg ik een korte instructie toegestuurd met daarin de volgende zinnen: “Jij bent de schrijver die zichtbaar maakt waar raken leidt tot vermengen, waar tot botsen en waar het gewoon is wat het is: een raakvlak. En in dit proces kun je zelf ook geraakt worden”. Hoe functiebeperkingen ons raken is iets wat ons prikkelt en aan het denken kan zetten. Toch is het zelden iets waar we uitgebreider over praten. 

Hoe begin je een blog met een pakkende zin? De meesten op deze website doen dit zeer goed door iets pakkends over zichzelf te schrijven;  een ‘bouwfoutje’ of ‘liggend op een endoscopietafel in verband met een chronische ziekte’. Nu heb ik geen opvallende bouwfoutjes aan mijn lijf en ook geen chronische ziekte. Maar, net zoals iedereen heb ik ook mijn beperkingen. Alleen om nu te beginnen met ‘ik loop uit angst voor duiven soms 3 blokken om’ doe ik niet, eigenlijk vind ik dat ook een klein beetje gênant. Gek eigenlijk, waarom durven de anderen dit dan wel? Wie heeft er hier nu een beperking?

Daar lig ik dan, naakt op bed van de Endoscopie-afdeling met uitzicht op het Oosterpark. Enkel het standaard witte handdoekje (waarom juist wit?)- die mij bedekt, maar mijn benen niet volledig omsluit, een gênante kier openlatend. Elke keer neem ik mij voor om tegen de verpleegkundige te zeggen: hebben jullie alsjeblieft iets anders? Een ochtendjas die vanaf de zijkant open kan? Of desnoods andere, grotere handdoeken die je hele lichaam bedekken, en waarop de diarreevlekken die onvermijdelijk nog zullen komen, niet zo duidelijk te zien zijn? Want hoewel ik mijn darmen al meer dan twintig keer heb geledigd afgelopen nacht, zal ik onvermijdelijk nog een aantal keer met klein handdoekje en al naar het gedeelde toilet moeten rennen, wetende dat een ongelukje inderdaad in een wel erg zicht- en hoorbaar hoekje zit. En dan moet het darmonderzoek nog beginnen(!) 

Marilyn Monroe hangt aan de muur, naast een prachtig portret van Beau (*) zelf. Ik zit op een bank vol kussens en knuffels, Beau zit tegenover mij. Beau heeft jaren blogs geschreven voor de  zorgorganisatie waar wij allebei aan verbonden zijn: zij als cliënt, ik als medewerker. Blogs met humor, beschouwingen, hier en daar een scherp randje; en vooral een hele hoop kennis over hoe zorg in Nederland aangeboden wordt. Beau omschrijft de zorg vaak als een systeem, met vaststaande protocollen, regels en flexmedewerkers. Een systeem waarin zij zich soms verloren voelt!

Ja, ik ben van kwartiermaken. (..) Misschien kan de lezer van deze blog begrijpen hoe blij ik ben met de recente verschijning van het robuuste boek van Peter Dierinck, een boek dat voor minstens de helft gaat over hoe hij kwartier maakt - vanuit de inrichting èn als ambulante hulpverlener. In dit boek met de hoopvolle titel 'Hoop verlenen' pleit hij voor meer participatie en inclusie en voor een centrale rol voor de begrippen 'Herstel' en 'Kwartiermaken'.

Op 1 januari 2015 is de ‘Wet banenafspraak en quotum arbeidsbeperkten’  (ook wel bekend als de  Quotumwet) geïntroduceerd. Doel van deze wet is om arbeidsparticipatie van mensen met een arbeidsbeperking te vergroten. Het klinkt mooi, maar hoe verloopt de uitvoering van zo’n wet nou in de praktijk? 

Als Nederlander met een Aziatische tint krijg ik weleens te maken met discriminatie. Dit is dan bijna altijd van onbekenden en zeker niet altijd opzettelijk. De mensen die wel openstaan voor een gesprek merken al gauw dat ik eigenlijk gewoon ‘normaal’ Nederlands ben.