'Ik ben het gewend om angst in de ogen te kijken en er niet voor weg te duiken', zegt Jacqueline Kool in Sofie Sergeant 's blog 'Het beest in de vuile ogen durven kijken' over de impact van het coronavirus op het dagelijkse leven bij mensen met en zonder een beperking.
Henriëtte Sandvoort, die in dezelfde blog wordt geciteerd, zegt: 'Schrijf niet te zielig. Want dat ben ik niet.'
En Sofie zelf? Zij mist 'zoveel kleine en grote, onnozele en minder onnozele dingen. Ik mis de babbels in de winkel, koffietje drinken bij een vriendin, naar de film, feestje organiseren, reis plannen, mijn dochter naar karate brengen, het wit wijntje met andere mama’s, werken in de trein, iets plannen en ervan uitgaan dat het gaat gebeuren.'
Om te eindigen met de woorden: [we moeten] 'nooit meer vergeten dat we allemaal gewoon mensen zijn.'
De blog is geschreven als gastblog voor Pulse, onderzoeksnetwerk voor medical and health humanities.
Er is ook een Engelse vertaling.