Disability Studies in Nederland (DSiN) sluit zich graag aan bij bewegingen die zich verzetten tegen de uitsluiting van mensen met een beperking. We gebruiken daarbij woorden als koloniseren, onderdrukken, erbij horen, disciplineren en de tegenstelling normaal – abnormaal. Als het effe kan in het Engels. In de huidige coronatijden raken we steeds verder weg van ons normale leven. Een voordeel daarvan is dat we misschien wel leren meer begrip te hebben voor dat wat we eerder gemakshalve abnormaal vonden. Zoals mensen met een beperking.
DSiN ontving een blog waarin een alleenwonende persoon recht uit het hart heeft opgeschreven welke impact de coronacrises op zijn/haar persoonlijke alledaagse leven heeft. We kunnen ons de vraag stellen: “Is deze blog geschreven door iemand met of zonder een beperking?”
"In deze blog wil ik jullie meenemen in mijn belevingssituatie rondom de Coronacrisis.
Ik ervaar dit als een rare, onwerkelijke situatie. Van de één op de andere dag kom je in een sociaal isolement terecht. Ik kan niet maar mijn werk, ik kan niet naar het café, alle bijeenkomsten zowel privé als werk worden afgelast of uitgesteld. Ik werk sinds 16 maart thuis en maak een wandeling om een frisse neus te halen. Ik heb één keer per week contact met mijn werk en mijn moeder belt regelmatig. Ik mis de collega's om me heen en alle activiteiten rondom mijn werk. De dagen lijken veel op elkaar en de weekenden zal ik ook thuis door moeten zien te komen. Want alles zit op slot, terwijl ik normaal gesproken gewend ben om weg te gaan. Ik kan gelukkig goed werken vanuit huis. Het is aan de ene kant een rare situatie, maar aan de andere kant kom ik wel meer tot rust.
Een voordeel is dat ik niet hoef te reizen. Ik stap mijn bed uit, ga douchen, aankleden en ontbijten en daarna achter de computer zitten om mijn mail te bekijken. Ik probeer de normale werkstructuur aan te houden. Omdat alles rondom mijn werk stil ligt, komen er ook steeds minder mails en vragen van mensen. Ik ben gelukkig een persoon die collega's opbelt om te vragen wat ik eventueel kan doen. Ik blijf zo wel het gevoel houden dat ik een bijdrage kan leveren.
Het allervervelendste vind ik dat je niet weet hoe lang deze situatie nog gaat duren. Ik vind het ook vervelend dat je niet bij elkaar mag komen vanwege het besmettingsgevaar. Deze periode leert mij om creatief na te denken. Hoe kunnen bepaalde klussen en activiteiten wel doorgaan zonder dat je fysiek bij elkaar bent. Ik mis in mijn privé leven de kroeg, het terrasje, het ergens lunchen en mijn band waar ik sinds een paar maanden in speel. Ik vind het bij ons in Weesp erg fijn dat sommige restaurants een afhaal- en bezorgservice bieden. Dit geeft mensen de gelegenheid om iets lekkers te eten. Ook mijn wandelmaatje komt niet meer. We houden telefonisch contact. Gelukkig is de huishoudelijke hulp een vitaal beroep, dus dat gaat gewoon door.
Deze situatie zorgt ervoor dat je helemaal op jezelf wordt aangewezen en dat kan op een gegeven moment leiden tot éénzaamheid. Als ik een relatie zou hebben, dan zou ik nog steun aan mijn partner kunnen hebben en mijn verhaal kwijt kunnen. Helaas is dit bij mij niet het geval. Ik moet het in mijn ééntje verwerken en deze moeilijke periode zien door te komen. Ik probeer zoveel mogelijk contact te zoeken met mijn collega's op het werk en met mensen uit mijn privé kring om even mijn hart te luchten. Dit is wel een periode die we niet snel zullen vergeten. Het belangrijkste is dat we elkaar gezond en wel op een later tijdstip weer gaan ontmoeten, én dat we elkaar weer een hand, een arm of een knuffel mogen geven. We wachten en hopen met z'n allen op betere tijden waarin we ons normale leven weer op kunnen pakken. Gelukkig schijnt de zon; dat maakt al een hoop goed. Vele mensen hebben daar de hele winter naar verlangd. Op dit moment heb ik een paar overlevingsstrategieën ingebouwd.
- Genieten van de zon, door het maken van een wandeling.
- Het kopen van een biertje en een flesje wijn.
- Het hebben van contact met collega's en mensen uit mijn privé kring.
- Het lezen van boeken en (wetenschappelijke) artikelen."
Zullen we na de coronacrisis proberen weg te blijven van de voortgaande opsluiting van mensen in het abnormale? Dat is en blijft volgens ons a-normaal.
Gert Rebergen en Henriëtte Sandvoort
31-03-2020