Hulpmiddelen

Zodra ik gebruik begon te maken van zichtbare mobiliteitshulpmiddelen (krukken, rollator, rolstoel) werd duidelijk dat dit vragen en reacties opriep bij mensen. Vooral bij volwassen mensen die ik niet of amper ken. Ik denk er dan ook regelmatig over na hoe ik hiermee om kan gaan.

In periodes dat ik krukken gebruikte werd me regelmatig gevraagd of ik had geskied of een ongeluk had gehad. Dat gebeurde meestal voordat mijn naam werd gevraagd of er zelfs maar een begroeting was geuit. Vanaf het moment dat ik een rolstoel begon te gebruiken namen de reacties toe en veranderden ze inhoudelijk, alsof het een tragische situatie was. 

“Waarom zit jouw mama in een rolstoel?”, was een veelgestelde vraag toen ik klein was.
“Omdat ze niet kan lopen”, was meestal mijn antwoord.
Daarmee was het gesprek afgerond en gingen we weer over tot de orde van de dag. Met een beetje geluk nodigde ik dat vriendje uit om in mijn moeders rolstoel te komen crossen net voordat ze een nieuwe kreeg, of op onze traplift een klimexpeditie op te zetten.

Hoe afhankelijk ben ik eigenlijk van de steun van anderen? Voordat ik met mijn onderzoek begon, had ik mij die vraag nog nooit gesteld. Maar dit is veranderd sinds ik regelmatig mensen met een verstandelijke beperking interview over hun ervaringen met de begeleiding bij zelfstandig wonen. 

“Door mijn vriend ging ik er luchtiger naar kijken. Die was er zo nuchter over. Ik had toen nog die verblijfskatheter, met zo’n zak eraan. Die moest ik telkens legen. Maar op een keer, ik zat op de bank, ging het mis." 

Tot mijn vreugde kreeg ik vorige week een email van Wendy. ‘Ja, ik kom!’, schreef ze. Wendy is een van de mensen die ik geïnterviewd heb voor ons onderzoek. Net als alle andere interviewkandidaten is ze uitgenodigd voor ons afsluitend symposium. En nu wil ze dus komen. Dat is fijn. Het contact met respondenten vormt een belangrijke basis van het onderzoek.

Peter is 65 jaar en hoort inmiddels wat slechter. Hij kan daar al jaren goed mee leven. Maar dan gebeurt het. Twee keer achter elkaar. Na het geven van een lezing kan hij niet adequaat reageren op vragen uit het publiek. Hij hoort ze simpelweg niet goed. Hij staat voor schut, voelt dat hij tekort schiet, en hij besluit dat een hoortoestel onontkoombaar is geworden.

Disability Studies is een interdisciplinair onderzoeksveld. In mijn project bestudeer ik disability vanuit een antropologisch perspectief. Antropologisch onderzoek wordt vooral door kwalitatieve methoden gekenmerkt. Binnen Disability Studies staat Participatory Action Research (PAR) centraal. De doelstelling van onderzoek is dus niet alleen maar om kennis te verzamelen, maar ook om veranderingen teweeg te brengen.