Bij CABRIO denken we als eerste aan een stoere auto met een open dak. Maar CABRIO is meer. CABRIO is zeker stoer. Ook willen we dat zo nu en dan het dak eraf gaat. Maar meer dan een voertuig is de CABRIO een training voor onderzoeksteams.
En dan niet een team met mensen met gelijke kennis en expertise, maar teams die bestaan uit een diverse groep van mensen. Mensen die meer weet hebben van de theorie en mensen die de praktijk beter kennen. Professoren en studenten; mensen met en zonder een beperking; jongeren en ouderen. Een mooie mix! In de CABRIO is plaats voor iedereen.
En het doel van de CABRIO-training? Goed samenwerken in onderzoek.
Het team dat de CABRIO-training uitwerkt is zelf ook heel divers. Het is immers ´practice what you preach´. Doen wat je zegt. Dat is makkelijk gezegd, totdat je het moet doen…
Zelf mag ik ook deel uitmaken van dit team. Samen met een collega werk ik aan het uitschrijven van alles met betrekking tot de CABRIO-training.
Januari van dit jaar was onze eerste ontmoeting. Leuk en spannend tegelijkertijd. Leuk omdat je weet dat je samen aan iets moois zult werken. Spannend omdat je elkaar voor het eerst gaat ontmoeten en dan ook de uitdaging start hoe je het best met elkaar kunt samenwerken.
Na de kennismaking gaan we aan de slag. Er is goede zin, we maken een planning, verdelen taken en stellen deadlines. Alles wat bij een beetje projectteam van toepassing is, doen wij ook. De samenwerking is begonnen.
En toen en toen en toen?
Toen kwam Corona.
Dit werkte als een vergrootglas op de samenwerking. We moesten nu samenwerken op afstand. Elkaar niet meer live kunnen zien. Geen schouderklopje kunnen geven. Niet zien wat iemand non-verbaal zegt. Werken in gedeelde documenten. En waar staan die dan? Hoe werkt dat dan? Allerlei nieuwe uitdagingen kwamen op ons pad.
Samenwerken vraagt dat we elkaars talenten en kwaliteiten leren kennen en zo goed mogelijk gebruiken. Dat we, ook op afstand, echt luisteren naar elkaar. Dat we elkaar feedback kunnen geven. Dat we rekening houden met welke ondersteuning ieder van ons nodig heeft. Dat we zeker zijn dat iedereen mee is. Dat we een stap terug durven zetten. Dat we over en door hobbels heen durven gaan. Dat ´de kleine gelukskes´ gevierd worden.
Samenwerken voelt soms als ´zweven in het donker´. Je bent onderweg en weet niet goed waar het gaat eindigen. Corona maakte het zicht er niet beter op. Zoals gezegd was de afstand een extra moeilijkheid om elkaar te leren kennen, om echt met elkaar in gesprek te kunnen zijn. Ondanks de technische mogelijkheden die er bestaan, blijft er wel die afstand.
Waar veel communicatie vooral ´tussen de regels door´ plaatsvindt is dit moeilijker te vatten via telefoon of camera. Een goed gesprek hebben met elkaar, tot de kern van de zaak komen, dat vraagt dat je bij elkaar bent. Elkaar in de ogen kunt kijken. Wie van ons stelt voor om een telefoon of videogesprek te hebben wanneer je iemand echt wilt spreken? Dan wil je elkaar toch juist ontmoeten? In levende lijve!
Corona dwong ons dus tot contact op afstand. De volgende vraag was dan welke vorm te kiezen. Videobellen leek de oplossing. Maar is dat toegankelijk voor iedereen? Niet voor alle teamleden bleek het even vanzelfsprekend te zijn om een programma te installeren of te downloaden. Ook tijdens het videogesprek goed kunnen volgen wie wat zegt en hoe zo een videobelprogramma precies werkt is een uitdaging op zich. Dus met het idee van creatief en toegankelijk bezig te zijn loop je zelfs dan nog het risico mensen buiten te sluiten. Ook dat hebben we geleerd in Coronatijd.
Een oplossing voor toegankelijk onderling contact vonden we in een ´conference-call´. Dat is gewoon bellen, maar dan met meerdere mensen tegelijk. En zonder beeld. Een voordeel van deze manier van bellen boven videobellen is dat je geen computer hoeft te gebruiken. Duidelijke afspraken waren wel nodig om te voorkomen dat het een groot gekakel zou worden waar uiteindelijk niemand een touw aan vast kon knopen. Maar we hebben het gedaan en het lukte!
Zoals gezegd heeft Corona een vergrootglas op onze samenwerking gezet, vooral wat betreft de communicatie. Maar we hebben onze weg hierin gevonden. Met plezier en enthousiasme.
En dat over en door hobbels heen.
Onderstaande tekst vat dit voor mij mooi samen.
Je bent me gegeven,
ik heb je gevonden,
maar ik moet je blijven zoeken.
Je teamleden kun je vaak niet kiezen. Hoe je met elkaar omgaat wel. Zoek de ander. Zoek elkaar. Ook in Coronatijd. Zo kun je samen werken en samen leren.
Remco Mostert werkt mee aan het verduurzamen van de CABRIO-training. Daarnaast is hij als praktijklector werkzaam binnen de Vakgroep Orthopedagogie aan HOGENT (Hogeschool Gent) en werkt hij als zelfstandig trainer, coördinator en projectmedewerker.