Blog van Sofie Sergeant

Daar zit ik, met een ambetant (vervelend) gevoel. Ik aan de ene kant van de tafel. Met aan de andere kant De Juf en de Intern Begeleider van de school. Beiden zitten erbij met een zorgelijke blik. Ik krijg klamme handen. Dat komt hier niet goed, denk ik. Ze kijken naar elkaar. Wie zal er beginnen. De Juf kijkt me aan en vraagt: “Hoe gaat het volgens u met uw Jongste Dochter op onze school?”. Ik voel weinig ruimte voor een positief verhaal. Onze Jongste Dochter gaat sinds drie weken naar school, in groep 3. Het is de eerste keer dat ze naar school gaat. We woonden tot vorig jaar in Berlijn. Daar ging Jongste Dochter naar een Duitstalige ‘kita’: een plek om te spelen met andere kinderen, in het bos. Nu is alles schools, en in het Nederlands, en ze moet hier aan alles wennen. Thuis wordt Vlaams gesproken maar dat is toch net even anders.