Vooral dankzij enkele dokters kan ik deze blog schrijven.
Ik ben hen zeer dankbaar dat zij hun, in ervaringsdeskundige kringen regelmatig vervloekte, biomedische model op mij hebben toegepast. Ik was namelijk op mijn negenendertigste nog niet toe aan de achteruitgang van mijn leven, terwijl mijn lijf net deed alsof Magere Hein had aangebeld.
Ook ben ik die biomedisch geschoolden dankbaar dat zij mij in sociaal, psychologisch, economisch, ethisch en esthetisch opzicht met rust hebben gelaten. Mijn meisje en onze kinderen zijn nooit in het biomedisch model meegenomen, noch mijn karakter of geestesgesteldheid of cognities, noch mijn inkomenspositie, noch mijn normen- en waardenstelsel en gelukkig ook niet mijn, elk schoonheidsideaal tartende omvang rond mijn middel.
Kortom: I love Doctors.
Hun systeemwereld penetreerde slechts in biomedische zin mijn leefwereld, waardoor ik ziekten kon hebben en niet mijn ziekten ben geworden.
Om heel eerlijk te zijn heb ik me ertoe laten verleiden om net zo te gaan praten als die biomedici. Ik heb me met betrekking tot het door mij en de mijnen ervaren ongemak met open ogen laten koloniseren door het biomedisch model. Waarom? Omdat het een hoop gedoe voorkwam waar de mijnen en ik niet op zaten en nog steeds niet op zitten te wachten.
Ik heb dat biomedisch denkkader van die dokters losgezongen van mijn leefwereld en voor zover passend binnen mijn houding ‘ik heb ziekten, maar ben niet ziek’ ingepast in mijn leven (dat ik overigens voor de behandelende artsen doelbewust een black box heb laten zijn).
Het kostte me in eerste instantie enige moeite om het jargon en de logica van het biomedische model te begrijpen. De dokters probeerden – lucky me – in eenvoudige, voor mij als simpele ziel begrijpelijke termen uit te leggen wat hun biomedische denkkader ingaf, zonder mij in mijn andere wijzen van zijn te koloniseren. Ook internet heeft me geweldig geholpen om de dokters te kunnen volgen. Mij werd door de dokters ruimhartig de gelegenheid geboden om mijn ervaringen in te passen in mijn bestaan. Slechts één grensbepaling gaf de gespecialiseerde arts aan mij mee: ‘over het type en hoeveelheid medicijnen ga ik, niet de patiënt’. Waarmee hij natuurlijk ook mijn stronteigen-wijze egootje bedoelde.
Persoonlijk ben ik reuze blij dat de dokters hun eigen denkkader hebben waarin zij zich de hoogste goddelijke macht wanen. Over het al dan niet navolgen, gaan de dokters toch niet. Anders gezegd, een patiënt wordt pas patiënt als hij zich als patiënt gedraagt of als hij wordt vastgeketend in de patiëntrol. Vrijwel alle mij bekende artsen en deskundigen die zich met kwetsbare personen bezig houden, stemmen in met de opvatting dat de afnemers van zorg en welzijn en hun naasten slechts door de deskundigen worden geadviseerd. Over de vraag of, en zo ja in welke mate het advies wordt opgevolgd, kunnen mensen met lastgevende ervaringen elkaar adviseren. En ook als mensen worden gedwongen tot ongewenste navolging van deskundigenadviezen (biopolitiek). De vraag beantwoorden hoe je je kan en wil verhouden tot wetenschappelijke en deskundigenkennis, is namelijk hartstikke ingewikkeld. Maar ontsnappen kan altijd; vooral samen.
Gert R. Rebergen
Deeltijdactivist